W 1997 roku Kopalnia Węgla Kamiennego Dębieńsko obchodziła jubileusz 100-lecia swojego istnienia. Stała się ona „motorem” rozwoju miejscowości położonych wokół niej, a w szczególności dzielnicy Czerwionka. Dała zatrudnienie setkom ludzi oraz godziwe warunki zamieszkania górnikom i ich rodzinom.
Kopalnia prowadziła nie tylko działalność produkcyjną, ale także budowała mieszkania, w tym obiekty mieszkalno-usługowe w centrum Leszczyn i Czerwionki, które stały się ozdobą miasta. Z uwagi na możliwości finansowe, które posiadała, możliwa była modernizacja dróg i ulic, począwszy od nawierzchni asfaltowych, kończąc na oświetleniu i zakładaniu zieleńców.
Prowadziła również szeroką działalność kulturalną w swoich obiektach klubowych. Przy kopalni i z jej inicjatywy działał Klub Sportowy 23 Górnik Czerwionka. Jej zasługą była rekultywacja terenów, na których powstał Park Kultury i Wypoczynku im. P. Furgoła, a w nim m.in. samolot-kawiarnia, mini ZOO oraz kręgielnia i estrada.
Kopalnia była również inwestorem obiektów oświatowych w gminie, jak choćby: Szkoły Podstawowej w Dębieńsku Wielkim, sali gimnastycznej przy Szkole Podstawowej nr 5, nowego Przedszkola nr 6 w dzielnicy Czerwionka wraz z terenem wokół obiektu. Współfinansowała wraz z KWK Szczygłowice budowę Przedszkola nr 11 w dzielnicy Leszczyny.
W latach 90-tych z uwagi na zmianę sytuacji gospodarczej górnictwa, kopalnia zmuszona została do ograniczenia swojej działalności na rzecz miasta. Jednakże w jego krajobrazie oraz w świadomości mieszkańców pozostaje jako instytucja, która pozostawiła materialne znaki swojej działalności służące wszystkim do chwili obecnej oraz wychowała pokolenia społeczników, którzy oprócz pracy zawodowej w górnictwie potrafili pracować społecznie.
Decyzją Zarządu Gliwickiej Spółki Węglowej SA z dnia 6 marca 2000 roku KWK Dębieńsko została postawiona w stan całkowitej likwidacji.
Klub powstał w 1922 roku. W 2002 roku obchodził więc 80 rocznicą swego istnienia. Do 1964 roku był Ludowym Zespołem Sportowym. Od 1965 roku funkcjonuje jako Klub Sportowy Piast z własnym statutem i osobowością prawną. Przez okres kilkunastu lat prowadził cztery sekcje sportowe: piłki nożnej (drużyny od klasy A do Ligi Śląskiej), koszykówki żeńskiej (w klasie wojewódzkiej), tenisa stołowego (w klasie terenowej) i szachów (w klasie wojewódzkiej).
Klub był wielokrotnie odznaczony przez władze sportowe w Warszawie, Katowicach, Rybniku oraz Czerwionce. W 1995 roku klub przyjął nazwę KS Piast-Hubertus Leszczyny. W sezonie 1995/96 awansował do IV Ligi Śląskiej, zdobywając w poprzednich sezonach dwukrotnie mistrzostwo. Obecnie klub uczestniczy w rozgrywkach klasy okręgowej.
Ochotnicza Straż Pożarna Czerwionka
OSP Czerwionka jest jedną z najstarszych jednostek rejonu rybnickiego. Powstała w 1904 roku jako ósma zarejestrowana terenowa straż typu ochotniczego. Do roku 1933 remiza mieściła się w zabudowaniach dworskich. Od tego czasu do dzisiaj zlokalizowana jest w posesji przy Rynku.
Pierwszą motopompę jednostka zakupiła w 1935 roku, a w pięć lat później wzbogaciła się o samochód pożarniczy, który został wywieziony przez Niemców w 1945 roku. Po działaniach wojennych jednostka bardzo szybko wznowiła działalność, dzięki wydatnej pomocy KWK Dębieńsko. Drugi samochód pożarniczy OSP otrzymała w 1951 roku z okazji jubileuszu 80-lecia.
Jednostka została odznaczona Złotym Medalem „Za zasługi dla pożarnictwa” oraz nadano jej sztandar. W ostatnich latach brała udział w wielu akcjach ratowniczo-gaśniczych, pożarowych oraz w akcjach związanych z usuwaniem innych klęsk żywiołowych. Szczególnie wyróżniała się w działaniach związanych z walką z powodzią w 1996 roku. Bardzo aktywnie uczestniczyła w zwalczaniu pożarów lasów rudzko-raciborskich w 1992 roku.
Poza akcjami lokalnymi bierze udział w akcjach ratowniczych w rejonie rybnickim oraz na terenach przyległych. Wielokrotnie ratowała także życie i mienie mieszkańców województw ościennych. Włączona jest także do Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego. Jest jednostką najczęściej alarmowaną, co spowodowane jest wysokim poziomem wyszkolenia jej członków oraz dobrym wyposażeniem. Należy do najlepszych OSP w rejonie rybnickim i wyróżniających się w województwie.
Urodził się w 1931 roku. Swoją pracę zawodową związał z KWK Kleofas, pełniąc funkcję sztygara. Oprócz pracy zawodowej jego pasją było stolarstwo artystyczne. Z czasem został specjalistą od sztuki sakralnej.
Tuż po wojnie wraz z ojcem pracował przy odnawianiu kościoła w Woszczycach. Kolejnym jego dziełem było tabernakulum w kościele w Łaziskach Górnych. W latach osiemdziesiątych stał się znaczącym artystą ludowym, a zamówienia zaczęły napływać z kościołów w Cieszynie, Zgoniu, Miedźnej, Ćwiklicach i Wilczej. Wiele pracy włożył w przeniesienie drewnianego kościoła z Leszczyn do Palowic, wykonując m. in. ołtarz na zlecenie proboszcza parafii w Bujakowie. Osobiście wymieniał także drewnianą konstrukcję zameczku w Palowicach.
Oprócz sztuki sakralnej, Alfred Buchta ma także inne zamiłowania. Jest kolekcjonerem wszystkiego co składa się na historię śląskiego regionu - zbiera meble, sprzęty gospodarstwa domowego, narzędzia rolnicze, itp.
Był inicjatorem budowy przystanku kolejowego Palowice-Kolonia. Pełniąc funkcję Przewodniczącego Społecznego Komitetu Budowy mobilizował mieszkańców i sam pracował fizycznie przy jego powstawaniu.
Znalazł również czas na pracę społeczną - w latach 1990-94 pełnił funkcję radnego Rady Miejskiej, a od 1992 do 1996 roku był sołtysem Palowic. Jego pracowitość i prostolinijny sposób postępowania stał się wzorem godnym do naśladowania dla mieszkańców gminy.
Urodził się w 1924 r. w Dębieńsku Wielkim. Był związany ze swoją rodzinną miejscowością. Zawodowo pracował w KWK Dębieńsko aż do emerytury tj. do listopada 1981 roku.
Był znanym w swoim środowisku społecznikiem. Był kierownikiem sekcji motokrosowej w Klubie Sportowym 23 Górnik Czerwionka aż do likwidacji sekcji, która nastąpiła w 1995 roku. W 1986 roku zespół motokrosowy zdobył tytuł Mistrza Polski. Oprócz tego wielu zawodników zdobywało tytuły indywidualnych Mistrzów Polski. Henryk Buchta pracował także w Zarządzie Głównym Polskiego Związku Motorowego, będąc członkiem kolegium sędziowskiego.
Był również inicjatorem budowy nowej Szkoły Podstawowej w Dębieńsku Wielkim, a także aktywnym działaczem Zarządu Ochotniczej Straży Pożarnej w Dębieńsku Wielkim. Zmarł 12 września 1999 roku.
Urodził się w 1948 r. w Mikołowie. W 1973 r. ukończył edukację na Politechnice Śląskiej w Gliwicach otrzymując dyplom mgr inż. chemika. W tym samym roku rozpoczął pracę w Zakładach Koksochemicznych Gliwice, a od kwietnia 1974 roku związał się z Koksownią Dębieńsko. Od czerwca 1982 roku jest dyrektorem Koksowni Dębieńsko.
W czasie pełnienia funkcji dyrektora Koksowni, zakład ten udzielał różnego rodzaju wsparcia różnorodnym inicjatywom mieszkańców gminy oraz organizacjom społecznym, placówkom oświatowym, służbie zdrowia, klubom sportowym, a także miejscowym parafiom, pracowniczym ogrodom działkowym, kołom wędkarskim, itp. Jan Dytko był inicjatorem wielu zadań sponsorowanych przez Kombinat Koksochemiczny w Zabrzu, w tym Koksownię Dębieńsko, do których można zaliczyć:
- przekazanie kwoty ponad 400 mln starych złotych na adaptację budynków dla potrzeb uruchomionego w Czerwionce Liceum Ogólnokształcącego, w momencie kiedy ważyły się losy jego powstania,
- przekazanie kwoty ponad 100 mln starych złotych na budowę sali gimnastycznej przy Szkole Podstawowej nr 7 w Dębieńsku Starym,
- przekazanie kwoty 450 mln starych złotych na budowę chodnika w dzielnicy Czuchów,
- bieżącą i systematyczną pomoc w pracy sprzętem technicznym Koksowni (ładowarka Fadroma, dźwigi, zwyżki),
- pomoc materialną dla takich przedsięwzięć jak budowa basenu, modernizacja cmentarza w Czuchowie, budowa parkingów przy kościołach w Czerwionce i Przegędzy, budowa „rybaczówki” w Czerwionce, konserwacja ogrodzenia przy ogródkach działkowych,
- pomoc placówkom oświatowym prowadzonym przez gminę poprzez min. wykonywanie różnego rodzaju krat zabezpieczających obiekty, usuwanie awarii w sieci c.o., zapewnianie obsługi autobusowej wycieczek szkolnych, itp.
Urodził się w 1923 roku w Strzybnicy. Od 1962 roku przeniesiony został służbowo do Przedsiębiorstwa Betonowego i Żelbetowego w Czerwionce, pełniąc do 1981 roku funkcję kierownika zakładu.
Oprócz pracy zawodowej począwszy od 1965 roku rozpoczął pracę społeczną jako radny, którym był przez 6 kadencji, pełniąc funkcję Przewodniczącego Komisji Budownictwa i Gospodarki Komunalnej (2 kadencje), Przewodniczącego Komisji Samorządowej (1 kadencja) i Wiceprzewodniczącego Rady (1 kadencja). Działał również przez 21 lat w Klubie Sportowym Piast Leszczyny, pełniąc funkcję Prezesa Klubu - od 1987 roku jest jego Prezesem Honorowym. Założył, a następnie przez 25 lat prowadził kronikę klubu, dokumentując jego działalność.
Jako Przewodniczący Społecznego Komitetu Budowy Stadionu Sportowego doprowadził do zakończenia jego budowy wraz z obecnie istniejącym zapleczem. Przez 25 lat pracował jako Wiceprezes Zarządu Podokręgu Piłki Nożnej w Rybniku, a w 1995 roku został jego Honorowym Prezesem. Również tutaj realizował swoje pasje kronikarskie, prowadząc kronikę piłkarską dla rejonu rybnicko-wodzisławskiego.
Przez 5 lat był także Wiceprezesem Zarządu Pracowniczych Ogrodów Działkowych w Leszczynach. Przez 32 lata działał w Radzie Nadzorczej PSS Leszczyny, będąc przez 10 lat jej Przewodniczącym.
Jest osobą szanowaną i znaną nie tylko przez mieszkańców dzielnicy Leszczyny.
Urodził się w 1905 roku w Dziećmorowicach, w powiecie karwińskim na Zaolziu. Do leszczyńskiej publicznej Szkoły Powszechnej przybył już w 1923 roku, rozpoczynając pracę nauczycielską jako wychowawca klasy pierwszej. W 1926 roku uzyskał patent stałego nauczyciela, a w 1929 roku ukończył Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski w Cieszynie.
Pracował w leszczyńskiej „jedynce” przez 16 lat, aby od 1 sierpnia 1939 roku, w drodze konkursu, zostać nominowanym na kierownika szkoły. Wojna przerwała jego działalność nauczycielską. Okupację spędził początkowo na robotach przymusowych w Blachowni i Policach. Następnie pracował fizycznie w Hucie Silesia, w pobliskim Paruszowcu. Zakończenia wojny doczekał w tejże hucie jako rachmistrz.
24 marca 1945 roku Rybnicki Inspektor Szkolny powierzył mu obowiązki kierownika leszczyńskiej szkoły. Była ona całkowicie zdewastowana, jednak dzięki jego zapałowi i dużemu zaangażowaniu mieszkańców już wkrótce rozpoczęły się w niej normalne zajęcia. Kierował „jedynką” jeszcze przez dwadzieścia lat, aż do przejścia na emeryturę w 1965 roku. Przez kilkanaście następnych lat, do ukończenia 75 roku życia, pracował jeszcze jako nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 3 w Leszczynach.
Wychował kilka pokoleń mieszkańców Starych Leszczyn, a później i mieszkańców leszczyńskiego osiedla. Przez kilkadziesiąt lat był także aktywnym działaczem Związku Nauczycielstwa Polskiego oraz PTTK.
Urodził się w 1933 roku. Funkcję proboszcza parafii pw. św. Andrzeja Boboli pełnił w latach 1977-1987, tj. do chwili, kiedy ze względu na stan zdrowia musiał opuścić swoich parafian. W okresie swojego 10-letniego pobytu w Leszczynach wykonał szereg prac budowlanych przy kościele, cmentarzu i w jego otoczeniu, a mianowicie:
- zbudował kaplicę pogrzebową, stając się nie tylko inicjatorem i organizatorem prac ale również przyczyniając się do jej powstania swoją pracą fizyczną,
- sprowadził i zabudował w wieży kościoła trzy nowe dzwony,
- zainstalował centralne ogrzewanie w kościele, zmodernizował wnętrze kościoła wraz z prezbiterium, wyremontował organy,
- doprowadził do poszerzenia cmentarza oraz zagospodarował otoczenie kościoła (wypłytkowanie placu kościelnego).
Mimo złego stanu zdrowia w dalszym ciągu utrzymywał kontakt ze swoją parafią i parafianami, będąc ich autorytetem moralnym i osobą, której postępowanie było zawsze nacechowane życzliwością oraz służbą Bogu i ludziom. Zmarł w 1998 roku.
Urodził się w 1934 roku w Szczejkowicach. Do chwili obecnej jest związany ze swoją rodzinną miejscowością poprzez działalność społeczną.
Oprócz 32 letniej pracy zawodowej w jednym zakładzie tj. Rybnickich Zakładach Wyrobów Metalowych Huta Silesia, od ponad 35 lat zajmuje się pracą społeczną. Nieprzerwanie, od 1972 roku do chwili obecnej jest radnym Rady Miejskiej. O jego zaangażowaniu świadczy fakt, iż jako jedyny radny z kadencji 1986-1990 został wybrany do samorządu terytorialnego w wyborach w 1990 roku. Również nieprzerwanie, od maja 1975 roku jest sołtysem sołectwa Szczejkowice.
Swoją działalność rozpoczął od przewodniczenia Społecznemu Komitetowi Budowy Szkoły Podstawowej, oddanej do użytku w 1974 roku, a następnie domu parafialnego i pierwszego w dziejach parafii kościoła, poświęconego w 1986 roku. Z jego inicjatywy zawiązany został Społeczny Komitet Gazyfikacji, który zgazyfikował najpierw część sołectwa (kolonię Nowa Wieś), a następnie doprowadził gaz do całego sołectwa w 1989 roku. Jego zasługą jest również wykonanie innych zadań na terenie Szczejkowic, w tym m.in.: adaptacja starego budynku szkoły dla potrzeb Wiejskiego Domu Kultury, remizy OSP i przedszkola, wymiana sieci niskiego napięcia, remont i budowa kolejnych odcinków wodociągu, poprawa nawierzchni dróg, kontynuacja prac przy zagospodarowaniu terenu wokół kościoła, poprawa oświetlenia ulicznego poprzez jego rozbudowę i modernizację. Większość tych zadań została wykonana przy dużym udziale prac społecznych mieszkańców sołectwa oraz ich wkładzie finansowym.
W kadencji samorządu terytorialnego, w latach1994-98, Albin Szweda był również członkiem Zarządu Gminy i Miasta. Zawsze służy on swoją wiedzą fachową i doświadczeniem w pracy społecznej wszystkim, którzy chcą pracować na rzecz swoich społeczności lokalnych. W chwili obecnej Albin Szweda jest sołtysem Szczejkowic.
Urodził się 8 września 1968 roku w Rybniku. Od najmłodszych lat zaczął uprawiać podnoszenie ciężarów w swojej rodzinnej miejscowości - Palowicach. Biorąc przykład ze swych braci: Bogdana, Mariana i Hilarego, którzy już wcześniej uprawiali tę dyscyplinę, mając 14 lat rozpoczął treningi w klubie sportowym Kolejarz w Gliwicach. Stamtąd przeniósł się do Górnika w Czerwionce, gdzie trenował do czasu rozwiązania sekcji.
Obecnie jest zawodnikiem Śląska w Tarnowskich Górach. W 1992 roku na Olimpiadzie w Barcelonie pobił swój życiowy rekord. W roku 1995 na Mistrzostwach Europy w Warszawie zdobył srebrny medal. Kolejny medal zdobył na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie w roku 1996. W roku 1997 na Mistrzostwa Świata w Tajlandii (Chiang Mai), w kategorii wagowej do 83 kg zdobył złoty medal, tym samym wpisując się na listę nielicznych polskich mistrzów w podnoszeniu ciężarów.