Urodził się w 1924 r. w Wilczy Dolnej. Swą edukację rozpoczął w Szkole Podstawowej w Czuchowie, a ukończył dyplomem magistra Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Katowicach. W 1949 r. rozpoczął pracę zawodową jako nauczyciel muzyki w Wójtowej Wsi koło Opola. W 1952 r. wrócił do rodzinnego Czuchowa i jako nauczyciel muzyki przepracował łącznie 50 lat.
Znane są w środowisku jego sukcesy związane między innymi z prowadzeniem chórów szkolnych i międzyszkolnych, zespołów dzwonkowych, gitarowych i wokalnych w Czuchowie, Czerwionce, Dębieńsku i Knurowie. Przez 18 lat był instruktorem metodycznym na terenie miasta i powiatu rybnickiego dla szkół podstawowych i średnich. Znany jest również jako dyrygent chóru Kochanowski dla dorosłych w Czuchowie oraz dyrygent chóru Związku Nauczycielstwa Polskiego w Rybniku. W dalszym ciągu poświęca się swej pasji, prowadząc zespół śpiewaczy Karolinki przy Miejskim Ośrodku Kultury w Czerwionce.
Z ważniejszych osiągnięć artystycznych prowadzonych przez niego zespołów warto wymienić uzyskiwanie czołowych lokat na przeglądach artystycznych na szczeblu rejonu, powiatu i województwa, m.in. dwukrotne zdobycie pierwszego miejsca oraz drugiego i trzeciego miejsca podczas festiwali na szczeblu ogólnopolskim przez Chór Międzyszkolny działający przy Domu Kultury KWK Dębieńsko. Posiada szereg odznaczeń państwowych i resortowych. Jest wzorem dla młodszego pokolenie nauczycieli i muzyków, toteż jemu jak i jego pasji poświęconych zostało wiele prac magisterskich i dyplomowych.
Urodził się 26 czerwca 1956 r. w Zazdrości koło Orzesza. Pracował w KWK Dębieńsko jako górnik, aktualnie mieszka w Szczejkowicach.
W 1970 r. powołał Młodzieżową Drużynę Pożarniczą przy OSP w Szczejkowicach, w 1975 r. wybrany został na stanowisko zastępcy naczelnika, a w 1984 r. naczelnika tejże straży. Przez dwie kadencje był wiceprezesem Zarządu Miejsko-Gminnego Związku OSP RP w Czerwionce-Leszczynach. W 1974 r. objął funkcję prezesa OSP Szczejkowice, którą pełnił do 1998 r.
W 1982 r. powołał przy szczejkowickiej OSP Terenowe Koło PCK i Klub Honorowych Dawców Krwi, piastując funkcje prezesa. Następnie został wybrany do Zarządu Rejonowego PCK w Rybniku, a w 1989 r. został przewodniczącym Rejonowej Rady Krwiodawstwa w Knurowie. W 1995 r. powołał do życia Lokalną Kapitułę „Pomocnej Dłoni HDK-PCK”. W 1997 r. został wybrany wiceprzewodniczącym Okręgowej Rady Krwiodawstwa w Katowicach. Z czasem rozszerzył działalność Kapituły Lokalnej „Pomocnej Dłoni HDK-PCK”, w wyniku czego powstały nowe, autonomiczne kapituły lokalne na terenie Śląska i poza jego granicami.
Wspólnie z ks. proboszczem Szczejkowic wystąpił do ks. abp Damiana Zimonia - metropolity archidiecezji katowickiej - o ustanowienie św. M.M.Kolbego patronem HDK (dekret w tej sprawie wydano 22 lutego 1998 r.). Wkrótce potem Kapituła Lokalna została podniesiona do rangi Kapituły Generalnej „Pomocnej Dłoni HDK-PCK”. Na jego wniosek Episkopat Polski wystąpił do Stolicy Apostolskiej z prośbą o ustanowienie św. M.M.Kolbe patronem HDK we wszystkich diecezjach Polski.
Eugeniusz Fojcik jest organizatorem wielu wycieczek i pielgrzymek HDK, m.in. audiencji u biskupów diecezjalnych, prymasa Polski oraz 28 października 2000 r. u Ojca Świętego Jana Pawła II w Watykanie.
Na terenie sołectwa uczestniczył w pracach społecznych na rzecz budowy szkoły, domu kultury, remizy OSP, kościoła i innych. Oddał honorowo prawie 40 litrów krwi pełnej dla ratowania życia innych. Za całokształt swojej działalności społeczno-humanitarnej otrzymał szereg wyróżnień, wśród nich: brązowy, srebrny i złoty Krzyż Zasługi RP, brązowy, srebrny i złoty medal „Za zasługi dla pożarnictwa”, brązową, srebrną i złotą Odznakę Honorową PCK. W 2001 roku został wyróżniony najwyższym wyróżnieniem PCK - Kryształowym Sercem. Odznaczony został także medalami pamiątkowymi i jubileuszowymi 30- i 40-lecia HDK w Polsce, 80-lecia PCK, 30-lecia Orderu Uśmiechu Dziecka, Ordynariatu Polowego WP, Klubów HDK. Otrzymał kilkadziesiąt listów pochwalnych, gratulacyjnych i dyplomów.
Aktualnie pełni funkcje: wiceprzewodniczącego Okręgowej Rady Krwiodawstwa w Katowicach, przewodniczącego Rejonowej Rady Krwiodawstwa w Knurowie, członka Zarządu Rejonowego PCK w Knurowie, Kanclerza Kapituły Generalnej „Pomocnej Dłoni HDK-PCK”, przewodniczącego Komisji Rewizyjnej OSP w Szczejkowicach oraz ławnika Sądu Rejonowego w Rybniku.
Urodziła się 17 września 1916 r. w Czerwionce. Po ukończeniu miejscowej szkoły powszechnej rozpoczęła naukę w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Cieszynie, gdzie zdała maturę w 1936 r. Pracę rozpoczęła 1 stycznia 1937 r. Uczyła w Żorach, Czuchowie i Palowicach. W okresie okupacji pracowała jako bufetowa w hotelu Grenzwacht w Rybniku, organizując tam tajne nauczanie. Uczestnikami kompletu byli młodzi ludzie pracujący w hotelu i uczący się zawodu kelnerskiego.
W styczniu 1945 r. samodzielnie opuściła hotel i przedzierając się przez front dotarła przez Kamień do Czerwionki. Tuż po wyzwoleniu Czerwionki, korzystając z pomocy osoby znającej język rosyjski, starała się o uzyskanie zezwolenia na otwarcie szkoły. Nauczanie rozpoczęła 12 lutego 1945 r. 1 kwietnia 1945 r. przeniosła się do szkoły nr 1 (obecnie nr 4) i tam nieprzerwanie pracowała do 1972 r., tj. do przejścia na emeryturę.
W okresie powojennym uzupełniła wykształcenie, kończąc Studia Nauczycielskie z wychowania fizycznego w Wolsztynie oraz filologię polską w Raciborzu. Wychowała szereg pokoleń mieszkańców Czerwionki. Jako wspaniała polonistka włożyła nieoceniony wkład w późniejszą edukację i karierę zawodową swoich uczniów i wychowanków. Wpoiła im również takie cechy jak solidność, pracowitość, uczciwość i właściwe zachowanie się wobec innych. Wszczepiała też swoim uczniom bakcyl pracy na rzecz środowiska, organizowała ciekawe imprezy, konkursy a także kółko miłośników teatru. Jej wychowankowie często występowali w Domu Kultury z okazji różnych uroczystości.
W roku 1980 otrzymała „Medal Komisji Edukacji Narodowej za tajne nauczanie” oraz liczne odznaczenia branżowe i państwowe za 30-letnią, szczególnie wyróżniającą się pracę pedagogiczną.
Rodowity palowiczanin, urodzony w 1938 r. W Palowicach ukończył szkołę podstawową, a następnie działał w większości organizacji i ruchów. W 1956 r. ukończył szkołę licealną w Żorach, a w 1964 r. - Technikum Górnicze w Zabrzu. Dziesięć lat później obronił pracę magisterską na Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Zawodowo związał się na długie lata z kopalnią Szczygłowice, z której w 1990 r. przeszedł na emeryturę.
Na przestrzeni lat działał zarówno w swoim środowisku rodzinnym w Palowicach, Bełku, Czerwionce i Rybniku, jak i w środowisku górniczym na kopalni. Był radnym w Palowicach, a następnie w Bełku, przewodniczącym Wiejskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Palowicach, a przez trzy kadencje przewodniczącym Rady Sołeckiej. Od 1956 r. był członkiem i sekretarzem Ochotniczej Straży Pożarnej. Działał w Zarządzie Ludowego Zespołu Sportowego Orzeł. Uczestniczył w pracach społecznych komitetów budowy różnych obiektów na terenie Palowic, m.in. remizy strażackiej, ośrodka zdrowia, cmentarza, pomnika ofiar II wojny światowej. Pracował, fotografował i zapisywał wszystko co związane było z powstaniem kościoła i parafii w Palowicach. Był działaczem związkowym na kopalni Szczygłowice, członkiem Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego i innych.
Z zamiłowania jest kronikarzem, historykiem i heraldykiem. W 1977 r. jego projekt herbu Czerwionki-Leszczyn został przyjęty i zatwierdzony przez Radę Narodową. Opracował też zbiór ponad 180 herbów miejscowości Rybnickiego Okręgu Węglowego. Od najmłodszych lat prowadził miejscowe kroniki (sołectwa, OSP, kościoła i parafii, cmentarza). Jest autorem opracowania poświęconego krzyżom, figurom i kaplicom z terenu gminy i miasta Czerwionka-Leszczyny. W jubileuszowym roku 2000 wydano jedno z jego opracowań pt. Palowice. Droga do parafii.
Urodził się 28 listopada 1966 r. w Rybniku, ale jego dom rodzinny znajduje się w Stanowicach. Edukację rozpoczął w Szkole Podstawowej w Jankowicach, potem uczył się Szkole Podstawowej w Stanowicach. Naukę kontynuował w Liceum Zawodowym Huty Silesia w Rybniku w latach 1981-1983. W roku 1983 podjął pierwszą pracę zarobkową w Urzędzie Pocztowym w Rybniku. Początkowo pracował w charakterze doręczyciela, uczęszczając równocześnie do Liceum Ogólnokształcącym dla pracujących im. Hanki Sawickiej w Rybniku. Świadectwo dojrzałości otrzymał w 1985 r.
Na przełomie lat 1984-1985 został mianowany naczelnikiem Urzędu Pocztowego w Bełku - tym samym stał się najmłodszym naczelnikiem poczty w Polsce. Po maturze we wrześniu 1985 r. wstąpił do Zakonu Ojców Kamilianów. Po rocznym pobycie w zakonnym nowicjacie złożył śluby zakonne i został oddelegowany na studia filozoficzno-teologiczne, które rozpoczął w Warszawie w 1986 r. na Papieskim Wydziale Teologicznym. Święcenia kapłańskie przyjął 28 maja 1993 r. w kościele parafialnym pw. św. Jacka w Stanowicach.
Jest jedną z pierwszych osób w Polsce, które rozpoczęły budowanie struktur opieki nad chorymi na AIDS. Po raz pierwszy wystąpił publicznie w telewizji polskiej w roku 1989, właśnie w obronie chorych na AIDS. Będąc członkiem Zakonu Kamilianów, studiując teologię w Warszawie, zdecydował, iż w ramach realizacji charyzmatu zakonnego będzie pracował z osobami uzależnionymi od narkotyków i chorymi na AIDS.
Pracę rozpoczął od działalności w Towarzystwie Rodzin i Przyjaciół Dzieci Uzależnionych, a następnie podjął współpracę z Ministerstwem Zdrowia i Opieki Społecznej, tworząc w 1990 r. pierwszy dom opieki nad osobami chorymi na AIDS. Dom ten do dzisiaj funkcjonuje w Konstancinie. Kolejny taki ośrodek stworzył w Piastowie (1993), a następnie w Otwocku, gdzie mieści się również hospicjum (1999). W roku 1995 został mianowany pełnomocnikiem Ministra Zdrowia ds. AIDS i Narkomanii - funkcję tę pełni do dnia dzisiejszego. W tym samym roku wspólnie z przyjaciółmi założył Polską Fundację Pomocy Humanitarnej Res Humanae, której głównym celem są działania edukacyjne oraz świadczenie pomocy osobom chorym na AIDS. W roku 1999 został powołany do Komisji ds. AIDS przy Papieskiej Radzie Służby Zdrowia w Watykanie, reprezentując w tej komisji polski Kościół katolicki. W licznych wystąpieniach publicznych broni praw ludzi chorych na AIDS, przeciwstawia się nietolerancji oraz realizuje działalność edukacyjną w zakresie właściwego zrozumienia problemu narkomanii i chorych na AIDS.
W wywiadach prasowych i telewizyjnych często wraca do rodzinnego Śląska, podkreślając, iż w śląskiej rodzinie nabył dobre i rzetelne wychowanie, ale również tutaj zrodziło się jego kapłańskie powołanie. Wśród bardzo wielu nagród i wyróżnień, w październiku 2001 roku z rąk sekretarza generalnego ONZ odebrał w Nowym Jorku prestiżową nagrodę Poverty Award przyznaną przez ONZ za całokształt działalności w zakresie AIDS.
Urodził się 1939 r. w Książenicach i tam bez przerwy mieszka. Pracę w zawodzie nauczycielskim rozpoczął po ukończeniu Liceum Pedagogicznego w Rybniku w 1959 r. Zaczynał w obecnej Szkole Podstawowej nr 4 w Czerwionce, gdzie pracował 10 lat, przez ostatnie dwa lata pełnił funkcję kierownika szkoły. Drugą i ostatnią placówką oświatowo-wychowawczą była Szkoła Podstawowa w Książenicach, której dyrektorem był aż do przejścia na emeryturę w 1991 r.
Oprócz ogromnego zaangażowania w pracy zawodowej zawsze znajdował czas na działalność społeczną. Przez cały okres pracy zawodowej był aktywnym działaczem ZNP, do funkcji prezesa ogniska włącznie. W latach 60. był długoletnim członkiem zarządu, a potem prezesem klubu sportowego Unia Książenice. Pełnił funkcję przewodniczącego Powiatowego Związku Szkolnych Kół Krajoznawczo-Turystycznych (jest przewodnikiem górskim). Przez trzy kadencje był radnym, wieloletnim przewodniczącym Rady Sołeckiej w Książenicach, sołtysem i członkiem Rady Sołeckiej. Był przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Szkoły w Książenicach i udało mu się spełnić wielkie marzenie - w 1980 r. wybudowana została nowa szkoła, a w 1985 r. sala gimnastyczna. Aktualnie pełni funkcję ławnika Sądu Okręgowego w Katowicach.
Za osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej oraz działalność społeczną otrzymał wiele wyróżnień i odznaczeń, z których najbardziej sobie ceni: Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznakę Związku Nauczycielstwa Polskiego, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1989 r.) i Medal 755-lecia Książenic.
Reinhard Pawlas był ulubionym nauczycielem uczniów. Oprócz nauczania przede wszystkim przedmiotów ścisłych był wspaniałym wychowawcą prowadzącym w szkole kółka taneczne i turystyczne. Własne umiłowanie Pienin oraz Tatr wpoił swoim uczniom, którzy do dzisiejszego dnia pamiętają słynne pobyty u młynarza w stodole w Krościenku oraz rajdy nocne na Trzy Korony.
Urodził się 9 lipca 1922 r. w Bełku, jako syn górnika. Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął naukę w szkole zawodowej, zdobywając zawód rzeźnika. Krótka praca zawodowa została przerwana powołaniem do niemieckiego wojska. Kampanię wojenną zakończył we Włoszech w II Korpusie gen. Andersa. Stamtąd w 1947 r. wraz z żoną, rodowita Włoszką, powrócił do rodzinnego Bełku.
W okresie powojennym oprócz pracy zawodowej pełnił szereg funkcji społecznych. Między innymi był przewodniczącym i radnym Gromadzkiej Rady Narodowej w Bełku. Od 1960 r. pracował w strukturach kółek rolniczych jako prezes Kółka Rolniczego w Bełku, pełnomocnik Kółka Rolniczego w Bełku w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Rybniku oraz przewodniczący Miejsko-Gminnego Związku Kółek i Organizacji Rolniczych. W latach 80. pełnił funkcję przewodniczącego Rady Sołeckiej oraz - krótko - sołtysa sołectwa Bełk.
Posiada szereg odznaczeń państwowych, dyplomów i listów pochwalnych za działalność społeczną. Ze swoich zadań zawsze starał się we właściwy sposób wywiązywać, mając na uwadze przede wszystkim dobro mieszkańców oraz maksymalną realizację ich potrzeb, co biorąc pod uwagę uwarunkowania gospodarcze i polityczne było rzeczą niezmiernie trudną.
Historia zespołu datuje się od roku 1978, kiedy odbył się jego pierwszy występ. Pomysł stworzenie ludowego zespołu śpiewaczego narodził się w gronie członkiń Koła Gospodyń Wiejskich, z inicjatywy jego przewodniczącej Heleny Paszendy. Rozpoczęto od zbierania bardzo starych pieśni - od starek i starzyków. Słowa zapisywano w zeszytach, a melodie zapamiętywano. Pod kierownictwem Heleny Paszendy zaczęły wspólne muzykowanie pozostałe członkinie zespołu: Marta Kocjan, Gertruda Wałach, Anna Zacher, Hildegarda Grainer, Eryka Hanak, Stefania Skupień, Waleska Kotula, Maria Machoczek, Dorota Lubszczyk oraz Łucja Marcol. Wkrótce do zespołu dołączył akordeonista Jerzy Duda, którego zastąpił później organista miejscowego kościoła parafialnego Fryderyk Łyko.
Książeniczanki występowały już w całym regionie: od Rybnika, Żor i Łazisk po Chorzów, Toszek, Pszczynę i Żywiec, odgrywając znaczącą rolę w popularyzacji rodzimej kultury w środowisku i poza nim. Za prezentacje gwary śląskiej w pieni ludowej, otrzymały w 1988 r. wyróżnienie honorowe przyznane przez jury VII Międzywojewódzkiego Przeglądu Zespołów Folklorystycznych w Olkuszu. Ponad 20 lat istnienia zespołu zaowocowało wydaniem książkowym zbioru stu pieśni ludowych w gwarze śląskiej wraz z zapisem nutowym melodii. Stało się to możliwe dzięki opiece jaką roztacza nad zespołem Miejski Ośrodek Kultury w Czerwionce-Leszczynach, a przede wszystkim autorowi zbioru Adamowi Okunowi oraz promotorowi pracy prof. dr hab. Adolfowi Dygaczowi. Jego też benefis, który odbył się w Teatrze Śląskim w Katowicach w 1998 r. uświetniły swym występem między innymi członkinie Zespołu Książeniczanki.
W 2002 roku została wydana płyta kompaktowa zespołu, zawierająca 22 pieśni należące do prawdziwych arcydzieł poezji i muzyki ludowej.
Uczniowski Klub Sportowy 6 Polho Czuchów
Klub działa przy Szkole Podstawowej nr 6 i Gimnazjum nr 5. Powołany został na zebraniu założycielskim 3 kwietnia 1995 r. Jednym z jego celów statutowych jest szkolenie dziewcząt w zakresie piłki ręcznej. Prezesem stowarzyszenia jest Andrzej Jarmundowicz, a sekretarzem i przede wszystkim trenerem - Bogusław Kotwa
Zespoły działające w ramach klubu uczestniczyły w 124 imprezach sportowych i turniejach o zasięgu regionalnym, ogólnopolskim i międzynarodowym, z czego 16 turniejów zorganizowano w hali sportowej w Czuchowie. Turnieje wyjazdowe rozgrywane były m.in. w Bording (Dania), Biernigbro (Dania), Szczecinie, Wrocławiu, Krakowie, Lublinie, Toruniu, Łodzi, Kielcach, Poznaniu, Płocku, Busku-Zdroju, Puławach, Kępnie, Ostrołęce, Stargardzie Gdańskim, Piotrkowie Trybunalskim, Nowym Sączu, Wąbrzeżu i Biłgoraju.
Klub zorganizował 10 sportowych obozów letnich i zimowych w Szczecinie, Wiśle, Buku koło Poznania i Biłgoraju. Zawodniczki UKS powołane do kadry Śląska i makroregionu uczestniczyły w obozach sportowych w Zakopanem, Dusznikach Zdroju i Bielsku Białej.
Znaczące osiągnięcia sportowe klubu, to m. in.: 22-krotne zdobycie pierwszego miejsca na turniejach ogólnopolskich i międzynarodowych, 5-krotne zdobycie tytułu Mistrza Śląska i 2-krotne Wicemistrza Śląska w kategoriach młodzieżowych, zdobycie tytułu Mistrza Makroregionu Śląskiego, zajęcie pierwszego miejsca w półfinale Mistrzostw Polski Młodziczek w Kielcach, zdobycie brązowego medalu na Mistrzostwach Polskich Młodziczek, zdobycie Wicemistrzostwa w Makroregionalnych Mistrzostwach Polski, zdobycie srebrnego medalu na Akademickich Mistrzostwach Świata we Wrocławiu w turnieju młodzieżowym, przyznanie przez Polski Komitet Olimpijski dla zawodniczek klubu I Kółka Olimpijskiego za wybitne osiągnięcia sportowe.
Ochotnicza Straż Pożarna Leszczyny
Ochotnicza Straż Pożarna powstała 23 maja 1909 r. W swych początkach liczyła 25 członków czynnych, którzy regularnie raz w miesiącu przeprowadzali ćwiczenia ze sprzętem strażackim. W roku 1910 przy OSP działał chór, który przetrwał do I wojny światowej. Wybuch wojny w 1914 r. spowodował pobór wszystkich strażaków do wojska. Działalność jednostki podupadła.
W roku 1922 OSP została reaktywowana. Strażacy brali czynny udział w uroczystościach państwowych i regionalnych w miejscowości i poza jej granicami. Organizowali ćwiczenia i manewry strażackie. W roku 1929 podczas uroczystości 20-lecia OSP otrzymała sztandar, który przetrwał II wojnę światową i obecnie znajduje się w Izbie Pamięci. W okresie międzywojennym OSP była jedną z najaktywniejszych organizacji w Leszczynach. Na zawodach i konkursach strażackich zajmowała czołowe miejsce, otrzymując wyróżnienia i nagrody pieniężne.
Po II wojnie światowej strażacy aktywnie przystąpili do kompletowania rozgrabionego sprzętu strażackiego i przystąpili do ćwiczeń. Już we wrześniu 1945 r. leszczyńscy strażacy ze sztandarem brali udział w wojewódzkim zjeździe strażackim w Katowicach. W dowód uznania za wieloletnią działalność społeczną władze gminy w 1974 r. nadały leszczyńskiej straży sztandar według obowiązującego regulaminu.
W latach 1960-2000 strażacy z OSP Leszczyny brali udział w ponad 1130 akcjach gaśniczo-ratowniczych, między innymi biorąc udział w gaszeniu tak dużych pożarów jak pożar Rafinerii w Czechowicach-Dziedzicach, pożary lasów w rejonie Olkusza, Miasteczka Śląskiego, Rudach Kozielskich i Raciborskich, pożar Koksowni Radlin, Knurów i wielu innych.
W zakresie szkolenia pożarniczego jednostka ta posiada wiele sukcesów, zdobywając na zawodach strażackich w latach 1970-2000 ponad 50 pucharów, między innymi: dwukrotnie brała udział w eliminacjach do ogólnopolskich zawodów pożarniczych, zajmując II miejsce, a osiem razy brała udział w zawodach wojewódzkich, reprezentując powiat rybnicki.
W roku 1991 jednostka otrzymała od władz gminy i miasta nowy samochód pożarniczy, z którym brała udział w pożarze w Rudach w roku 1992. Obecnie w związku ze zmianami organizacyjnymi w pożarnictwie, OSP w Leszczynach została włączona do Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego. Zmusiło to jednostkę do wzmożenia szkolenia specjalistycznego oraz do dostosowania jej do nowych wymagań. Obecnie jednostka liczy 34 członków czynnych oraz 18 członków Młodzieżowych Drużyn Pożarniczych. Od wielu lat należy do najlepszych w rejonie i województwie.
